Maiatzaren 21ean Bilbon Askatasunaren bidean izeneko ekimena publikoki aurkeztu dute preso eta iheslari ohien batzarrak. Horren bitartez azken denboretan sumatzen ziren ezker abertzalearen ildo politikoarekiko desadostasun sakonak ofizializatu dituzte. Hona hemen ekimen berri honi buruzko azterketa bat.
Pasa den udatik prentsan, behin eta berriz, preso eta iheslari ohien batzarra eta ezker abertzaleko erakunde batzuen arteko akusazio trukaketak agertu ziren eta erreprezioaren kontrako frentean borroka bizia piztu zen, amnistiaren inguruan besteak beste.
Emandako urrats berri honekin, urraketa hedatu eta sakontzen da. Manifestuaren izenpetzaileek akusazio gogorrak botatzen dituzte beren ustez ezker abertzalearen gidaritza hartu duen “frakzio erreformistaren” kontra.
Borroka armatuaren amaieraz gain, mugimendua “likidatzeko” eta sisteman integratzeko jukutria leporatzen diote. “Askatasun sozial eta nazionalaren aldeko borroka bloketau, ahuldu eta indargabetu” duela diote.
Errepresaliatuen batzarreko kideek egiten duten desmarkatzearen heina emaiteko, estrategia aldaketa parekatzen dute Euskal Herriaren historiako hainbat gertakari esanguratsuak : Bergarako “besarkada”, Santoñako paktua edo ETApm-EIAko damutze prozesua.
Are gehiago, beste garai bateko ohiturak berpiztuz, klase dimentsioa emaiten diote estrategia aldaketari, euskal langileria eta burgesia txikiaren arteko borroka islatzen duela baieztatuz. Bi ildoen arteko talka antagonikoa dela diote, “sistema kapitalista frantses eta espainolaren joko, arau eta instituzioetan integratu” nahi duten eta sistema zapaltzaile hau “errotik birrindu nahi” dutenen artean.
Deialdi batekin bukatzen dute manifestua, haiekin konforme diren militante zintzoak herriz herri antolatzera animatuz hiru helbururen inguruan: borrokaren duintasuna mantendu, belaunaldi berriei etorkizun hobea eraikitzeko ateak ez itxi eta errepresaliatu guztiei babesa eman, oro har ENAMen berreraiki. Manifestua
Iparraldeko militante batek frantsesez irakurri badu ere, izaera nazionala eman nahian, Iparraldea ez da berreziki jorratzen eta estrategia berriaren etapak irudikatzeko izendatzen diren ekimenetan EH Bai sorrera ez da aipatzen.
Jarrera gogorrak
Zer erran, zer pentsa holako iniziatiba bati buruz?
Lehenik aitortu edozoin militanteri bezala, printzipioz errespetua zor zaiela borroka honetan eta borrokagatik erreprezioaren gogorra pairatu duten militante horiei. Kritikatzeko eta beren asmoak publikoki adierazteko eskubidea ezin zaie ukatu. Beren jokamoldea justifikatzeko, Ezker abertzalean dizidentzia onartzen ez dela diote. Hori ez da arras berria haatik eta seguraski hauek ere ezker abertzalearen barnetik beste garaietan kritiko izan zirenekin jarrera gogorrak izan zituzten. Maila honetan kultura eta praktika aldaketarako ez dute disposizio handirik erakusten. Alabainan, ildo nagusiaren kontra holako anatemak botaz gero, eztabaidarako aukera gutti uzten dute.
Bigarrenik, asmo-auzitan sartu gabe, konstatazio batzuk. Ezaguna da gaur egun ezker abertzalearen barnean izan zen lehia politiko gogorra, estrategia aldatzeko eta borroka armatuari amaiera emaiteko. Nahiz eta gehiengo zabal batek aldaketa babestu, sektore batzuk galtzaile sentitu dira eta emandako urrats guztiak frustrazio handiz bizi izan dituzte. Badea benetako arrisku edota joera bat mugimendu abertzale ezkertiarra sisteman integratzeko ? Baliteke. Nola ukatu edozoin egoeratan desbideratze arriskuak badirela ? Beste mota bateko arrisku guztiz errealak eta frogatuak ere baziren estrategia politiko-militarra garatzen zen bitartean. Alta kolektibo horrek ez du aipamen autokritiko bihirik egiten, aurreko faseari buruz. Gustatzen ez zaion fase berri honen kontra maiuskulez beteriko lelo beroak eta ideologia hutsa jartzen dizkio.
Nola saihestu desbideratzeak ? Nola eragin gehiengoak sustengatzen duen ildoa aldatzeko ? Nolako estrategia emankorra sortu ? Galde guzti horiei ez dute erantzunik emaiten.
Askatasunaren bidea asmatu behar da
Are gehiago, “frakzio erreformistaren” deskalifikazio gogorrarekin ez dute inongo malgutasunik atxikitzen politikan ezinbestekoa den indar metaketarako, aliantziak egiteko, hots estrategia alternatibo bat disenatzeko. Azken finean, sinesgarritasuna galtzen dute. Umezurtz sentitzen direla diote eta hala da emaiten duten irudia, iraganeko kontu, mitifikazio, berotasun, sufrimendu eta segurtamen guztien dolua ezin gaindituz.
Azken finean,sinesgarritasuna galtzen dute.
Umezurtz sentitzen direla diote
eta hala da emaiten duten irudia,
iraganeko kontu, mitifikazio, berotasun,
sufrimendu eta segurtamen guztien dolua
ezin gaindituz.
Alta arazo politiko eta estrategikoak ez dira falta bizi dugun momentu honetan eta erabateko hausturak baino, ongi etorriak lirateke ekarpen guztiak. Bakar batzuk aipatzeko : nola aztertu Hego Euskal Herrian bertan Podemosen arrakasta; zer nolako hutsune agerian uzten duen ezker abertzalearen aldetik ? Nola uztartu instituzioetan egin daitekeen lana eta herri borroka? Nola saihestu instituzioetan, eta bereziki herriko etxeetan parte hartzearen ondorioz indar militanteen xurgatzea ? Nola egituratu estrategia independentistak beharrezkoa duen aliantzia zabala ?
Askatasunaren bidea ez da aurretik idatzia. Iragana ahantzi gabe egunez egun asmatu behar da tronpatzeko arriskua asumituz nola ez, eta horretarako indar eta energiarik ez dira sekulan sobran!