Panpi Olaizola, Auteur à Enbata

Laborantza ganbaretako bozak: arauak aldatu?

par Panpi Olaizola06/06/202507/06/20250

Zenbait hilabete iragan dira urtarrileko bozen ondotik, baina departamendu batzuetan ezagutu diren jukutriak ikusiz, pentsa daiteke oraindanik gogoetatzea merezi duela, ondoko bozen tenorea goaitatu gabe.

(...)

Laborantza bozen usaina

par Panpi Olaizola04/01/202504/01/20251

Berriz hasi dira laborarien manifestaldiak frantses estatu guzian. Sindikatu desberdinek aldarrikapenak hedatzen badituzte ere, entzun den lehena eta komunikabide nagusietan gomit izan dena, FNSEA "nagusia" izan da. Zer du saltzeko? Gezur andana bat ahal bezainbat boz biltzeko heldu den urtarrilean.

Beharrik, hemen, beste lurralde anitzetan ez bezala, oposizio kementsua badu. (...)

Marienia eta betiko demokratak

par Panpi Olaizola03/06/202403/06/2024

Nork erran du Kanbo herri motela zela, erietxez osaturiko herria eta horien inguruan itzulikatzen zela herri honen bizia? Azken hilabeteek erakusten digute Kanbo herria bizia dela, eta ez dela prest azken hogeita hamar urteetan galdu laborantza lurren zerrenda luzatzeko.

Haatik, orain arte bezala, aterabidea ez da herriko etxeko gehiengotik etorriko. (...)

Hemengo agro-industriaren eramaileek ere prediku berak dituzte. Gezur berak.

Gezurrak denentzat

par Panpi Olaizola11/12/202311/12/20231

Azken asteetan FDSEAko buruak gezurretan entzun ahal izan ditugu. Gaia ezagutzen ez duenarentzat, gezur horiek airez aire irents daitezke.

Zenbait azalpenekin agian ikusmolde batzuk aldatzen ahalko ditugu. (...)

Ur eskasari egokitu beharko

par Panpi Olaizola26/06/202326/06/2023

Gure ingurune berde eta hezean ere ur eskasaren fenomenoa gero eta usuago gertatzekotan da.

Testuinguru kezkagarri horrek bai eta ureztatzearen gaia ez dela gaurkoa jakiteak, geroari buruz zer ureztatu eta zer urekin irizpideak argitzeko premia argi uzten dute. (...)

Foncier, au pied du mur

par Panpi Olaizola25/04/202225/04/2022

Il y a un peu plus de vingt ans, un vieux niçois que je croisai à Sare m’exprimait la douleur de constater que ses petits enfants ne pouvaient plus se loger dans sa ville natale.

Je trouvais ça bien triste et avec la naïveté de mes vingt ans, je ne pouvais imaginer que ce phénomène nous rattraperait ici et que c’est à la même sauce que nos enfants seraient man-gés quelques années plus tard. (...)