Notre culture nous fait “autre”

L'association Lauburu est née, il y a 40 ans, de l'idée que l'homme n'est pas seulement un être économique. C’est la culture qui nous construit et nous différencie les uns des autres. Sans la culture, nous ne serions que de l'eau et un peu de fer, a dit quelqu’un. Créée à l'initiative d'Aita Marcel Etchehandy, Mikel Duvert, Jon Etcheverry-Ainchart, Claude Labat et quelques autres, Lauburu se donnait comme objectif de récupérer et faire connaître des aspects de la culture patrimoniale basque qui cédaient le pas devant l'uniformisme destructeur des nouveaux codes imposés par la société de consommation. Ainsi, l'association s'attachait au recensement et à la préservation des stèles discoïdales et des croix abandonnées ou en grand danger de vol ou destruction dans les cimetières d'Iparralde. 40 ans plus tard, où en est Lauburu?
Enbata a interrogé Jon Etcheverry- Ainchart, cheville ouvrière de l'association.

Lehia burujabetzaren aldeko borroken artean?

Irudipena dut euskalgintza apur bat astindu duela independentziaren inguruko diskurtso berriak. Niretzat haize freskoa izan dena kezkagarria zaio zenbaiti, irrigarria besteri. Euskara alboratuko ote den, lurraldetasuna baztertu, historia gutxietsi…
Normala da, modu probokatzailean egin baita diskurtso berri hau, eztabaida pizteko asmoz. Helburua lortua.

Pourquoi ?

Roberto Moso, Zarama taldeko kantaria eta kazetaria - Baionako jaietan nengoelarik, joan den udaran, atentzioa eman zidan abertzaletasunaren ikurrak –edo mugaren alde honetatik halakotzat ulertu ditugunak– nonahi agertzen zirela. Areago: Euskadi deitura, hemendik nahiko ofiziala bihurtu dena, erraz ikus zitekeen ikurrina ugarietan eta jai-zapietan. Ikurrina, bide batez esanda, udaletxean zegoen gainerako banderekin batera, inolako eztabaida sortu barik. Hori bai, frantsesa eta gaztelania euskara baino askoz gehiago entzuten zen, izan ere bakarrik zenbait plaza talderen abestietan eta AEKko egoitzan entzun nuen.
Hala ere, informazio ahuleko bisitariren batek nahiko giro nazionalistan murgilduta geundela suma zezakeen, bertako hauteskundeetan horrenbeste igartzen ez dena.

Le préjugé ethnique pour conviction

Voici un article du chercheur universitaire Thomas Pierre, auteur d'un important travail sur les revendications institutionnelles en Iparralde dont Enbata s'est fait l'écho. L'article ci-dessous a été publié en 2013 dans la revue du CNRS Lapurdum.
Il intéressera au plus au point le/la militant-e ou porte parole abertzale confronté-e-s aux objections de nos adversaires qui rejettent nos revendications institutionnelles, linguistiques ou culturelles. Le texte de Thomas Pierre décrypte et clarifie le débat de façon remarquable et constitue un excellent outil de travail, un argumentaire de qualité qu'il est bon d'avoir facilement à sa disposition pour le lire ou le relire le moment venu.

Le temps de la honte est-il revenu ?

David Grosclaude - Politique linguistique en faveur de l'occitan : Le Conseil Départemental des Pyrénées-Atlantiques veut-il tout saccager ? ou La vergonha que torna ! (la honte revient).
Aujourd'hui, le conseil départemental des Pyrénées Atlantiques a décidé de réduire les aides à toutes les associations qui s'occupent de la transmission de la langue. Il a décidé de réduire la langue à un élément folklorique. Il taille dans ce qui est le plus efficace. Il réduit son aide aux associations les plus dynamiques.

Gaur so eginen diogu geroari!

Herri Urrats egunean - Iparraldean, demografia apaltze bat ezagutzen dugu urte hauetan, eta beste sareetan haurren kopurua jautsiko delarik, Seaskak heldu den ikasturtean, berriz ere aurten baino 150 ikasle gehiago izanen ditu ikastoletan. 3 500 ikasletik goiti beraz.
Eta azken urteotako hazkundeari so egiten badiogu, 2030 urterako 6 000 ikasleren heina gaindituko dugu. Ez da ameskeria, jadanik ama ikastoletan hasiak diren haurrek ibilbidea bururatuko dutenean izanen den ikasle kopurua baizik.

Ederrestearen arriskuak

en Enbata Hilabetekariko Sar Hitza - Azken hilabeteetan Helep edo Ipar Euskal Herriko hiri erkidego bakarraren aldeko bozketek lortu duten oihartzunarekin, ez litzateke sortu behar itxaropen faltsurik.
Badirudi zerbait historiko gertatzen ari dela, ezagupen instituzional handi bat izanen duela Ipar Euskal Herriak…

Ikurriñak, Eurovision-ean ezin

Urtero Eurovisionek antolatzen duen kantu sariketa dela-eta, polemika bat sortu da joan den astean munduko zenbait bandera kantaldian debekatu izanagatik. Berrietan jakin dugunaren arabera, horiek dira banderak: Kosovokoa, Nagorno-Karabajangoa, Krimeako biak, Palestinakoa, Transnestriakoa, Zipre Iparraldekoa, Donetsekoa, Daesh erakundearena eta Euskadikoa.
Begien bistara lehen lehenik datorkiguna, zerrenda horren heterogeneitatea eta logika eskasa ditugu: horretan agertzen dira, hain zuzen ere, duela denbora gutxi independentzia onartu zaion nazio batekoa (Kosovokoa), beren hizkuntza, kultura eta nortasuna zaindu nahi dituzten nazioetakoak, (Krimeakoa, Euskadikoa), Nazio konkistatzaileek ezarri dituzten kolonen biztanle multzoenak (Krimeako bat; Donetsekoa;Transnestriakoa eta Ipar- Ziprekoa) lurralde batean geratu nahi izateari euste dion biztanleriarena (Nagorno-Karabajangoa, Palestinakoa) eta erakunde fanatiko islamistarena (Daesh-arena).