Argia.eus-etik - Berriki, Axut kolektibo bikainak antolatzen zuen mahai inguru batean parte hartzeko aukera izan dut. Larrialdiaren diagnostikoa: eta orain zer? zuen izenburua. Bi orduko solasaldi irekia. Xumea. Goxoa. Lagunartekoa. Hortik ateratzean, bere artikulua fintzeko, kazetari batek galdera batzuk luzatu zizkigun banan-banan hizlarioi. Ximuni [Fuchs] lehena. Idurre [Eskisabel] ondotik. Amagoia [Gurrutxaga] segitzeko. Eta niri bukatzeko (ez zidan eskapatzeko denborarik utzi).
Grabagailua piztu, nire aurpegira hurbildu eta galdera luzatu: “Beraz, Eneko, zu optimista zara. Zein ideia ateratzen duzu gaurko mahai-ingurutik?”. Optimista ni? Azken hilabeteetako eztabaidetan, dikotomia batzuek akitzen naute. Optimista vs pesimista. Idealista vs errealista. Kartsua vs zinikoa. Fidakorra vs fidagaitza. Eraikitzailea vs suntsitzailea. Positiboa vs negatiboa. Eskerduna vs frustratua. Sortzailea vs konformista. Baikorra vs ezkorra. Bata ala bestea. Tokirik ez konplexutasunarentzat. (...)